‘Verspreid over je massieve lichaam liepen kleine druppeltjes water. Zo nu en dan drupte er een van je nek naar beneden, over je bil, langs je benen. Je zag eruit als een soort satyr zonder bokkenpoten. Even bleef je met je handen in je zij, je buik prominent naar voren, wijdbeens en ontzettend naakt voor mij staan. Op mijn knieën zittend, voor jou, likte ik je schoon, gelijk een hond zijn baasje liefheeft. Ik likte je voeten, je kuiten, je ballen, je buik. Ik beet in je bil, liet mijn afdruk achter. We vreeën. Je kleedde je aan. De tijd ging te snel. Ik stak mijn handen onder je vochtige shirt en hield je vast. Ik rustte mijn hoofd op je schouder en wachtte totdat je ongeduldig werd. Dat duurde meestal niet zo lang. Onder je shirt werden mijn handen warm en klam. Het ontroerde me enorm. Je had zo veel kleren aan voor een blote man.’ Sarah Neutkens (1998) is autodidact, multitalent en altijd bezig. De radio in haar hoofd staat steevast aan. Ze speelt piano en componeert hedendaagse klassieke muziek. Ook maakt ze beeldende kunst, staat model en schrijft. In Nijmegen studeerde ze kunstgeschiedenis. Het liefst wil ze het leven helemaal uitkleden. Een blote man beminnen is haar poëtische, zinderende debuut.