Aan de rand van een dorp tegen de oostgrens van het land werkt Willem Jan van Wijk (1943) in alle rust aan zijn poëzie. Haast heeft hij niet, poëtische woorden des te meer. En die worden langzaam gewogen en goed bevonden. Jarenlang was hij naast zijn dichterschap poëzieredacteur van Uitgeverij Passage en daarvoor docent muziek die daarnaast op vrijwillige basis op zijn school poëzielessen gaf.
Tekenend voor zijn afgewogen werkwijze is dat dit pas zijn zevende dichtbundel is. Met weinig woorden schept hij grootse beelden. Verhalen en voorvallen slijpt hij tot krachtige gedichten. Niet voor niets geniet zijn werk bekendheid onder kenners.
Ritornel betekent ‘keert steeds terug’, ‘terugkeer’. Het is onder andere een term uit de muziek. Een eerder geklonken melodie komt in latere delen al dan niet gevarieerd terug. De titel van de bundel heeft een soortgelijke betekenis. De dichter keert terug naar zijn geboortedorp, ontmoet nog een keer zijn vader. ‘Dorp’ en ‘vader’ zijn vaker voorkomende thema’s in zijn werk.
