De inbreng van deskundigen is al decennia lang niet meer weg te denken uit juridische procedures. Een rustig bezit is dit leerstuk evenwel niet. Gerechtelijke dwalingen en andere discussies brengen de pennen onverminderd in beroering. Bij de inbreng van deskundigen speelt in essentie altijd dezelfde basisproblematiek. Hoe weet je als leek of je de juiste deskundige hebt geselecteerd en hoe beoordeel je diens inbreng? Uiteindelijk maakt immers een gebrek aan deskundige kennis bij de verschillende procesdeelnemers het noodzakelijk om een deskundige in te schakelen.
In het straf-, privaat- en bestuursrecht wordt op telkens verschillende manieren met bovenstaande problematiek omgegaan. In dit onderzoek is voor het eerst een vergelijking gemaakt van de wijze waarop de inbreng van deskundigen wordt genormeerd in deze drie rechtsgebieden. Aan de hand van een lijst met kwaliteitseisen zijn positieve punten en knelpunten gesignaleerd en is onderzocht wat de rechtsgebieden van elkaar zouden kunnen leren. Dat heeft geresulteerd in een diepgaande juridische analyse van de normering van de inbreng van deskundigen in juridische procedures. Die analyse wordt gevolgd door toepasbare inzichten en aanbevelingen. Dit maakt De deskundige in het recht tot een bruikbaar handboek voor wetenschappers, beleidsmakers, deskundigen en studenten.
