Het meisje bleef een paar seconden naar me kijken. Ik vermoedde dat ze zou gaan huilen. Ik had haast medelijden met haar, net als met alle mensen die het tegen me op durfden te nemen en zich daarmee oneindig belachelijk maakten. Toen trok ze langzaam haar plastic handschoenen uit. Ze keek naar de oude wijven. Ze kwam met trage passen achter de toonbank vandaan en ging voor me staan. Haar gezicht was volkomen uitdrukkingsloos.
Het gebeurde in een flits; ze haalde uit en trof me totaal onvoorbereid. Ik voelde haar knokkels tegen mijn gezicht. Daarna kwam de pijn en met de pijn een soort zwaartekrachtgolf. Ik voelde mijn lijf wentelen als een stuk zachte klei op een pin – een mooie, volledige rotatie, mijn knieën knikten
juist toen ik, aan het eind van de draai, opnieuw in haar boosaardige groene ogen keek.
Daarna stortte ik met mijn volle gewicht boven op de stapel wit brood