Een van de twee mannen zegt tegen zijn vriend: "Deze wonderbaarlijke wereld heeft zeker een plannenmaker en dit ordelijke land een eigenaar, deze volmaakte stad een bezitter en dit artistieke paleis een meesterbouwer. We moeten ons best doen om hem te leren kennen, want het is duidelijk dat hij degene is die ons hierheen heeft gebracht. Als we hem niet leren kennen, wie anders zal ons dan kunnen helpen? Wat kunnen we verwachten van deze zwakke wezens, die geen acht op ons slaan en van wie we de taal niet eens kennen?
De dwaze man zegt: "Ik vind mijn gemoedsrust en mijn comfort juist in het niet denken aan hem. En ik ben ook niet van plan om dingen te proberen te begrijpen waar ik met mijn verstand niet bij kan. Al deze dingen zijn toevallige en ongeordende gebeurtenissen. Ze gebeuren volkomen vanzelf. Wat gaat mij dat aan, wat moet ik ermee?"
Dan wendt de dwaze man zich tot hem en zegt: "Of je bewijst me in alle duidelijkheid dat dit grote land één eigenaar, één maker heeft, of je laat me met rust."
Hierop antwoordt zijn vriend: "Aangezien jouw koppigheid een starre houding heeft aangenomen en deze verstarde koppigheid onheil over ons en over dit land zal afroepen, laat ik jou in twaalf bewijzen zien dat deze wereld, als een paleis, en dit land, als een stad, één meestermaker hebben. En dat deze meestermaker degene is die over alles regeert.
