Ooit zwom de ansjovis door de Nederlandse wateren. Vissers waren er dol op, het was het vet op de botten. Maar na de komst van de Afsluitdijk - de Zuiderzee werd het IJsselmeer - zie je nauwelijks meer ansjovis in Nederland. Wel in de rest van Europa. In zo'n beetje ieder vissersdorp in Italië, Spanje, Frankrijk of Griekenland viert men een ansjovisfeest. In het Spaanse Málaga begraaft men symbolisch een ansjovis bij het slot van het carnaval. In Cantabrië is er een officieel ansjoviscafé, waar je louter ansjovis eet. De Basken en Fransen voerden ooit zelfs een heuse ansjovisoorlog en in Italië voert men Hoekse en Kabeljauwse twisten over wel of geen ansjovis op de pizza. In Nederland is er nog één familie in Bergen op Zoom die op ansjovis vist, hoewel de vangsten al drie seizoenen op rij nihil zijn.
De ansjovis is onvoorspelbaar, de ansjovis is niet voor één gat te vangen.

In het hoogstpersoonlijke Ansjovis volgt schrijver-journalist Petra Possel het spoor van dit gevoelige, kwetsbare en onvoorspelbare trekvisje dat eens pal voor haar voordeur in Friesland zwom. Ze ervaart hoe ansjovis uitbundig wordt gevierd, maar zijn korte leventje nooit zeker is. Want ansjovis moet weerstand bieden aan levensbedreigende ontwikkelingen, zoals overbevissing, zeevervuiling, klimaatverandering, dijkbouw, nou ja, eigenlijk alles wat de mens aanricht.