Een autobiografisch verhaal over de hectische periode na het krijgen van de diagnose Parkinson op 48 jarige leeftijd. Een boek waarin ook de kwetsbare momenten in alle openheid worden beschreven. Momenten van wanhoop, hoop maar ook acceptatie. De ervaring hoe familie, vrienden en collega's er mee omgaan en hoe vrienden, echte vrienden blijken te zijn.
Ook de twijfel en hoop als christen worden beschreven.
Bijna alle verhalen zijn geschreven naar aanleiding van een muzieknummer.
Deze nummers zijn te beluisteren op www.maaralshetdonkerwordt.nl
Van elk verkocht boek gaat een deel van de opbrengst naar de Parkinson-vereniging. www.parkinson-vereniging.nl
Fragment:
"Haar mond opent zich paniekerig. Een zacht piepend geluid is hoorbaar. Verbijsterd probeert ze zo hard mogelijk te schreeuwen. Tranen branden in haar ogen. Ze voelt dat haar mond zich wel opent maar dat het geluid niet veel verder dan haar lippen komt. Het is niet meer dan een zacht gekreun.
Snapt dan niemand het? Is iedereen in deze lange stoet gek geworden? Ze slaat haar man met gebalde vuisten op de borst en tegen het hoofd. Hij blijft rustig en reageert nauwelijks.
De stoet vervolgd stapvoets en in stilte haar weg. De zon schijnt vol op haar gezicht maar de warmte bereikt haar binnenste niet. Verderop, door de bocht word de oude begraafplaats zichtbaar. Nog enkele minuten en ze zullen er zijn. "We kunnen je toch niet levend begraven?" Dit is absurd!
"Hij leeft nog!", schreeuwt ze naar de aanwezigen maar iedereen loopt door en doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is."
