Ze stonden op Samson Hill de zonsondergang gade te slaan. Rechts van hun lag Samson en links Tresco met daar tussenin Puffin Island, Stony Island en Green Island. In de verte lag de bewoonde wereld. Een jachtige wereld alleen erop uit om zoveel mogelijk geld te maken. Het was alsof we er waren uitgestapt. Het was alsof hier paradijs was. Dat we verlost waren van elke zorgen. Ginder schitterden de lichten van de straatlantaarn en havenwerkzaamheden in St. Mary’s. Hier was het kalm en rustig en werden we door niets gestoord. Dit was waar we naar hadden verlangd, dit was wat zo verslavend was aan de eilanden. Dat kleine kleine beetje paradijs dat nog over was in onze moderne wereld. Het leek of hier de tijd had stil gestaan, met nergens auto’s, brommers, scooters of fietsers. Geen zwavelhoudende benzeendampen te midden van de Atlantische oceaan, waar de westenwinden de boventoon voeren. Alleen maar zandpaden om je van de ene kant van het eiland naar de andere kant te brengen.
